کاشت ستون فقرات دستگاههای پزشکی هستند که برای درمان اختلالات ستون فقرات مانند دیسک های فتق ، تنگی نخاعی و اسکولیوز استفاده می شوند. این دستگاه ها به طور معمول از مواد زیست سازگار مانند تیتانیوم یا PEEK (پلی اتر اتا ترکتون) ساخته شده اند و به گونه ای طراحی شده اند که برای تثبیت یا جایگزینی ساختارهای آسیب دیده یا بیمار به صورت جراحی به ستون فقرات کاشته می شوند.
برخی از انواع متداول کاشت ستون فقرات عبارتند از:
پیچ های پدیکول: از این پیچ ها برای لنگر انداختن میله های فلزی به ستون فقرات استفاده می شود و ثبات در ستون مهره ها را فراهم می کند.
میله ها: از میله های فلزی برای اتصال پیچ های پدیکول یا سایر کاشت ستون فقرات استفاده می شود تا پشتیبانی و پایداری اضافی به ستون فقرات ارائه شود.
قفس های متقابل: این دستگاه هایی هستند که برای حفظ ارتفاع و انحنای طبیعی ستون فقرات بین دو مهره درج شده اند و پشتیبانی و ثبات را فراهم می کنند.
دیسک های مصنوعی: این دستگاه هایی هستند که برای جایگزینی دیسک های بین مهره ای آسیب دیده یا بیمار در ستون فقرات استفاده می شوند.
صفحات و پیچ ها: از اینها برای تأمین ثبات و پشتیبانی از قسمت قدامی (جلو) ستون فقرات استفاده می شود.
کاشت ستون فقرات را می توان از مواد مختلف تهیه کرد ، از جمله:
تیتانیوم: تیتانیوم یک فلز سبک و قوی است که معمولاً در کاشت ستون فقرات استفاده می شود. این زیست سازگار است ، به این معنی که کمتر احتمال دارد یک واکنش منفی در بدن ایجاد کند.
فولاد ضد زنگ: فولاد ضد زنگ یک فلز قوی و بادوام است که معمولاً در کاشت ستون فقرات نیز استفاده می شود. از تیتانیوم ارزان تر است ، اما به اندازه زیست سازگار نیست.
کبالت کروم: کبالت-کروم یک آلیاژ فلزی است که در کاشت ستون فقرات نیز استفاده می شود. این قوی و مقاوم در برابر خوردگی است ، اما به اندازه تیتانیوم زیست سازگار نیست.
Polyetheretherketone (PEEK): Peek نوعی پلاستیک است که اغلب در قفس های بین بدن استفاده می شود. این خاصیت مشابه با استخوان دارد و می تواند رشد استخوان را تقویت کند.
فیبر کربن: فیبر کربن ماده ای سبک و قوی است که گاهی اوقات در کاشت ستون فقرات استفاده می شود. همچنین زیست سازگار است.
انتخاب مواد کاشت به عوامل مختلفی از جمله نیازهای خاص بیمار ، محل کاشت در ستون فقرات و تجربه و ترجیح جراح بستگی دارد. بحث در مورد خطرات و مزایای احتمالی هر ماده کاشت با یک جراح نخاعی واجد شرایط قبل از عمل جراحی بسیار مهم است.
انتخاب کاشت ستون فقرات برای جراحی ها به عوامل مختلفی بستگی دارد ، از جمله:
عوامل بیمار: سن بیمار ، سلامت کلی ، سابقه پزشکی و تراکم استخوان می تواند بر انتخاب کاشت ستون فقرات تأثیر بگذارد. برخی از ایمپلنت ها ممکن است برای بیمارانی که دارای شرایط بهداشتی خاصی هستند یا استخوان های ضعیفی دارند مناسب نباشد.
وضعیت ستون فقرات: وضعیت خاص ستون فقرات مانند محل و شدت آسیب یا ناهنجاری می تواند بر انتخاب کاشت تأثیر بگذارد. به عنوان مثال ، ممکن است از کاشت های مختلف برای همجوشی ستون فقرات در مقابل جراحی رفع فشار ستون فقرات استفاده شود.
تجربه جراح: تجربه و ترجیح جراح نیز ممکن است در انتخاب کاشت نقش داشته باشد. برخی از جراحان ممکن است تجربه بیشتری در مورد انواع خاصی از کاشت ها داشته باشند و ممکن است ترجیح دهند از آنها برای بیماران خود استفاده کنند.
مواد کاشت: انتخاب مواد کاشت نیز باید در نظر گرفته شود ، زیرا مواد مختلف دارای خواص متفاوتی هستند و ممکن است برای بیماران یا شرایط خاص مناسب تر باشد.
خطرات و مزایا: خطرات و مزایای احتمالی هر نوع کاشت باید با بیمار مورد بحث قرار گیرد ، از جمله خطر نارسایی کاشت یا عوارض ، پتانسیل عوارض طولانی مدت و احتمال بهبودی موفق.
روش دقیق نصب کاشت ستون فقرات به نوع کاشت و شرایط خاص تحت درمان بستگی دارد ، اما به طور کلی ، مراحل درگیر در این روش به شرح زیر است:
بیهوشی: به بیمار بیهوشی عمومی داده می شود تا در طول عمل بیهوش و بدون درد باشد.
برش: جراح برش در پوست و عضله بر ناحیه آسیب دیده ستون فقرات ایجاد می کند.
آماده سازی ستون فقرات: جراح هر بافت آسیب دیده یا بیمار را از ستون فقرات مانند دیسک های فتق یا اسپورهای استخوان از بین می برد و منطقه را برای کاشت آماده می کند.
قرار دادن کاشت: جراح سپس کاشت را در ناحیه آماده شده ستون فقرات قرار می دهد. این ممکن است شامل پیچ ، میله ، قفس یا انواع دیگر کاشت باشد.
تأمین ایمپلنت: پس از نصب ایمپلنت ، جراح با استفاده از پیچ ، سیم یا دستگاه های دیگر ، آن را به ستون فقرات ایمن می کند.
بسته شدن: جراح سپس برش را با بخیه ها یا مگس ها می بندد و یک باند یا پانسمان را اعمال می کند.
بهبودی: بیمار به مدت چند ساعت در یک منطقه بهبودی کنترل می شود و ممکن است در صورت لزوم به داروهای درد یا سایر مراقبت های حمایتی داده شود.
پس از عمل ، بیمار برای کمک به بازگرداندن تحرک و قدرت به ستون فقرات ، باید از یک برنامه توانبخشی پیروی کند. برنامه خاص به نوع کاشت و نیازها و شرایط فردی بیمار بستگی دارد.
کاشت ستون فقرات به طور معمول در بیمارانی که از شرایطی رنج می برند که باعث درد ، ضعف یا بی ثباتی در ستون فقرات می شوند ، استفاده می شود. برخی از شرایطی که ممکن است از کاشت ستون فقرات بهره مند شود عبارتند از:
1. بیماری دیسک دژنراتیو
2. دیسک های فتق یا برآمدگی
3 تنگی نخاعی
4. Spondylolistesise
5. شکستگی های ستون فقرات
6. اسکولیوز
7 تومورهای ستون فقرات
از کاشت ستون فقرات غالباً در هنگام درمان های غیر جراحی مانند فیزیوتراپی ، دارو یا تزریق ستون فقرات در ایجاد تسکین استفاده نمی شود. تصمیم به استفاده از کاشت ستون فقرات به طور معمول توسط یک متخصص ستون فقرات ، مانند جراح ارتوپدی یا جراح مغز و اعصاب ، که وضعیت بیمار را ارزیابی می کند و مناسب ترین برنامه درمانی را توصیه می کند ، گرفته می شود.