Αρθρωτές αρθρώσεις καρπού Εξωτερικός σταθεροποιητής - ακτινοβολημένος τύπος ⅰ

Ο βασικός στόχος της στερέωσης θραύσης είναι η σταθεροποίηση του σπασμένου οστού, η ταχεία επούλωση του τραυματισμένου οστού και η επιστροφή της πρώιμης κινητικότητας και η πλήρης λειτουργία του τραυματισμένου άκρου.

Η εξωτερική σταθεροποίηση είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται για να βοηθήσει στη θεραπεία σοβαρά σπασμένων οστών. Αυτός ο τύπος ορθοπεδικής θεραπείας περιλαμβάνει την εξασφάλιση του κατάγματος με μια εξειδικευμένη συσκευή που ονομάζεται σταθεροποιητής, ο οποίος είναι εξωτερικός του σώματος. Χρησιμοποιώντας ειδικές οστικές βίδες (κοινώς ονομάζονται ακροδέκτες) που περνούν από το δέρμα και τον μυ.

Για τι χρησιμοποιείται ένας εξωτερικός σταθεροποιητής;

Μια εξωτερική συσκευή στερέωσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διατηρηθεί σταθεροποιημένη και σε ευθυγράμμιση με θραυσμένα οστά και σε ευθυγράμμιση. Η συσκευή μπορεί να ρυθμιστεί εξωτερικά για να διασφαλιστεί ότι τα οστά παραμένουν σε μια βέλτιστη θέση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επούλωσης. Αυτή η συσκευή χρησιμοποιείται συνήθως στα παιδιά και όταν το δέρμα πάνω από το κάταγμα έχει υποστεί βλάβη.

Ποιοι είναι οι τύποι εξωτερικού σταθεροποιητή;

Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι εξωτερικών σταθεροποιητών: πρότυπος μονοπάθεια fixator, fixator δακτυλίου και υβριδικός σταθεροποιητής.

Οι πολυάριθμες συσκευές που χρησιμοποιούνται για την εσωτερική σταθεροποίηση χωρίζονται σε μερικές μεγάλες κατηγορίες: καλώδια, καρφίτσες και βίδες, πλάκες και ενδομυελικά καρφιά ή ράβδους.

Οι συρραπτικοί και οι σφιγκτήρες χρησιμοποιούνται επίσης περιστασιακά για οστεοτομία ή σταθεροποίηση κατάγματος. Τα αυτογενή οστικά μοσχεύματα, τα αλλομοσχεύματα και τα υποκατάστατα οστού μοσχεύματος χρησιμοποιούνται συχνά για τη θεραπεία των ελαττωμάτων των οστών διαφόρων αιτιών. Για τα μολυσμένα κατάγματα καθώς και για τη θεραπεία των οστικών λοιμώξεων χρησιμοποιούνται συχνά αντιβιοτικά σφαιρίδια.

Εγκλέπες καρπού Εξωτερικός σταθεροποιητής: Μια επισκόπηση

Ο καρπός είναι μια βασική άρθρωση που συνδέει το αντιβράχιο με το χέρι και παρέχει υποστήριξη και ευελιξία για την εκτέλεση διαφόρων δραστηριοτήτων. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί στον καρπό είναι σχετικά συνηθισμένοι και μπορούν να προκληθούν από διάφορους παράγοντες όπως οι πτώσεις, οι αθλητικοί τραυματισμοί και τα τροχαία ατυχήματα. Σε σοβαρές περιπτώσεις, αυτοί οι τραυματισμοί μπορεί να απαιτούν χειρουργική επέμβαση και ο εξωτερικός σταθεροποιητής της άρθρωσης του καρπού είναι μια δημοφιλής επιλογή θεραπείας για σοβαρά κατάγματα καρπού. Σε αυτό το άρθρο, θα συζητήσουμε λεπτομερώς τον εξωτερικό σταθεροποιητή του καρπού, συμπεριλαμβανομένου του ορισμού, των τύπων, των ενδείξεων και των επιπλοκών του.

Εισαγωγή

Ο εξωτερικός σταθεροποιητής της άρθρωσης του καρπού είναι μια ιατρική συσκευή που χρησιμοποιείται για τη σταθεροποίηση των σπασμένων οστών στον καρπό. Η συσκευή αποτελείται από μεταλλικές καρφίτσες ή βίδες που συνδέονται με τα οστά σε κάθε πλευρά του κάταγμα και συνδέονται με ένα μεταλλικό πλαίσιο έξω από το δέρμα. Αυτό το πλαίσιο διατηρεί τα οστά στη θέση του και τους επιτρέπει να θεραπεύονται σωστά.

Τύποι εξωτερικών σταθεροποιητών

Υπάρχουν διάφοροι τύποι εξωτερικών σταθεροποιητών που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία των καταγμάτων του καρπού. Μερικοί κοινοί τύποι περιλαμβάνουν:

Uniplanar εξωτερικοί σταθεροποιητές

Οι εξωτερικοί εξωτερικοί σταθεροποιητές του Uniplanar είναι ο απλούστερος τύπος σταθεροποιητή και αποτελούνται από ένα μόνο επίπεδο υποστήριξης. Αυτοί οι σταθεροποιητές χρησιμοποιούνται σε απλά κατάγματα και παρέχουν περιορισμένη σταθερότητα.

Κυκλικοί εξωτερικοί σταθεροποιητές

Οι κυκλικοί εξωτερικοί σταθεροποιητές αποτελούνται από δύο ή περισσότερους δακτυλίους που συνδέονται με καλώδια ή ράβδους. Αυτοί οι σταθεροποιητές χρησιμοποιούνται σε σύνθετα κατάγματα και παρέχουν ανώτερη σταθερότητα.

Υβριδικοί εξωτερικοί σταθεροποιητές

Οι υβριδικοί εξωτερικοί σταθεροποιητές είναι ένας συνδυασμός uniplanar και κυκλικών σταθεροποιητών. Αυτοί οι σταθεροποιητές χρησιμοποιούνται σε σύνθετα κατάγματα όπου απαιτείται συνδυασμός σταθερότητας και ευελιξίας.

Ενδείξεις για χρήση εξωτερικού σταθεροποιητή

Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές χρησιμοποιούνται κυρίως για τη θεραπεία σοβαρών καταγμάτων καρπού που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με χυτά ή τιράντες. Ορισμένες κοινές ενδείξεις για τη χρήση εξωτερικού σταθεροποιητή περιλαμβάνουν:

Ανοικτά κατάγματα

Τα ανοιχτά κατάγματα εμφανίζονται όταν ένα σπασμένο οστό διεισδύει στο δέρμα, αυξάνοντας τον κίνδυνο μόλυνσης. Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη σταθεροποίηση του κατάγματος και τη μείωση του κινδύνου μόλυνσης.

Θρυμματισμένα κατάγματα

Τα θωρακισμένα κατάγματα εμφανίζονται όταν ένα οστό σπασμένο σε διάφορα κομμάτια. Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη σταθεροποίηση του οστού και την προώθηση της σωστής επούλωσης.

Κατάγματα με ζημιά μαλακών ιστών

Τα κατάγματα που περιλαμβάνουν βλάβη στους μαλακούς ιστούς που περιβάλλουν το οστό μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη σταθεροποίηση του οστού, επιτρέποντας στους μαλακούς ιστούς να θεραπευτούν.

Επιπλοκές της χρήσης εξωτερικού σταθεροποιητή

Όπως κάθε ιατρική συσκευή, οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να προκαλέσουν επιπλοκές. Ορισμένες συνήθεις επιπλοκές περιλαμβάνουν:

Μόλυνση

Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο μόλυνσης, ειδικά εάν η συσκευή δεν διατηρείται σωστά.

Φλεγμονή της θέσης

Οι καρφίτσες ή οι βίδες που χρησιμοποιούνται σε εξωτερικούς σταθεροποιητές μπορούν να ερεθίσουν το δέρμα και να προκαλέσουν φλεγμονή.

Απώλεια εμβέλειας κίνησης

Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να περιορίσουν το εύρος κίνησης στον επηρεασμένο καρπό, το οποίο μπορεί να είναι δύσκολο να ανακτηθεί μετά την αφαίρεση της συσκευής.

Σύναψη

Ο εξωτερικός σταθεροποιητής της άρθρωσης του καρπού είναι μια αποτελεσματική επιλογή θεραπείας για σοβαρά κατάγματα καρπού. Παρέχει σταθερότητα σε σπασμένα οστά, επιτρέποντάς τους να θεραπεύσουν σωστά. Ωστόσο, όπως και κάθε ιατρική συσκευή, οι εξωτερικοί σταθεροποιητές μπορούν να προκαλέσουν επιπλοκές. Οι ασθενείς πρέπει να συνεργάζονται στενά με τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης για να διασφαλίσουν ότι η συσκευή διατηρείται σωστά και τυχόν επιπλοκές αντιμετωπίζονται αμέσως.