قطعه مینی چیست؟

قطعه مینی به نوعی کاشت ارتوپدی که برای رفع استخوان های کوچک و قطعات استخوان استفاده می شود ، به طور معمول آنهایی که به قطر 2.0 تا 3.5 میلی متر اندازه گیری می شوند ، اشاره دارد. این ایمپلنت ها معمولاً در جراحی های دست و پا و همچنین سایر جراحی هایی که شامل قطعات استخوان کوچک است ، استفاده می شود. ایمپلنت های مینی قطعه برای تأمین پایدار و ترویج بهبودی طراحی شده اند و در شکل ها و اندازه های مختلفی برای تأمین نیازهای جراحی مختلف در دسترس هستند. آنها به طور معمول از مواد زیست سازگار مانند تیتانیوم یا فولاد ضد زنگ ساخته می شوند و معمولاً با استفاده از ابزارهای تخصصی درج می شوند.

انواع مینی قطعه چیست؟

صفحات مینی قطعه در انواع و اندازه های مختلف در دسترس هستند تا مکان های مختلف آناتومیکی و اندازه استخوان ها را در خود جای دهند. برخی از انواع رایج صفحات مینی قطعه شامل موارد زیر است:

1. صفحات لوله ای یک سوم: اینها برای قطعات استخوان کوچک یا قطعات استخوان کوچک با فضای محدود برای تثبیت ، مانند دست ، مچ دست و مچ پا استفاده می شود.

2. صفحات T: این صفحات معمولاً در شکستگی شعاع دیستال ، مچ پا و کالکنوس استفاده می شوند.

3. صفحات L: از این صفحات در شکستگی هایی استفاده می شود که نیاز به تثبیت عمود بر محور طولانی استخوان دارند ، مانند شکستگی های استخوان ران.

4. صفحات H: از این صفحات در شکستگی های استخوان درشت نی و همچنین در درمان غیر اتحادیه ها استفاده می شود.

5. صفحات Y: از این صفحات برای شکستگی های humerus پروگزیمال ، clavicle و استخوان ران دیستال استفاده می شود.

6. صفحات قلاب: این صفحات در شکستگی های پیچیده ای استفاده می شود که تکنیک های آبکاری معمولی امکان پذیر نیستند یا شکست خورده اند ، مانند شکستگی های فلات تیبیال جانبی.

   
   

توجه به این نکته حائز اهمیت است که انواع و اندازه صفحات مینی قطعه مورد استفاده به الگوی شکستگی خاص و ترجیح جراح بستگی دارد.

مواد صفحه قفل

صفحات قفل به طور معمول از مواد زیست سازگار مانند تیتانیوم ، آلیاژ تیتانیوم یا فولاد ضد زنگ ساخته می شوند. این مواد دارای مقاومت ، سفتی و مقاومت در برابر خوردگی عالی هستند و آنها را برای استفاده در کاشت های ارتوپدی ایده آل می کند. علاوه بر این ، آنها بی اثر هستند و با بافت های بدن واکنش نشان نمی دهند و خطر طرد یا التهاب را کاهش می دهند. برخی از صفحات قفل نیز ممکن است با موادی مانند هیدروکسی آپاتیت یا پوشش های دیگر برای بهبود ادغام آنها با بافت استخوان پوشانده شوند.

کدام صفحه تیتانیوم بهتر یا فولاد ضد زنگ است؟

هر دو صفحه تیتانیوم و فولاد ضد زنگ معمولاً در جراحی های ارتوپدی از جمله برای قفل کردن صفحات استفاده می شوند. انتخاب بین این دو ماده به عوامل مختلفی از جمله نوع عمل جراحی ، سابقه پزشکی و ترجیحات بیمار و تجربه و ترجیح جراح بستگی دارد.

تیتانیوم یک ماده سبک و قوی است که زیست سازگار و مقاوم در برابر خوردگی است و آن را به یک انتخاب عالی برای ایمپلنت های پزشکی تبدیل می کند. صفحات تیتانیوم نسبت به صفحات استیل ضد زنگ سفت تر هستند و این می تواند به کاهش استرس روی استخوان و ترویج بهبودی کمک کند. علاوه بر این ، صفحات تیتانیوم پرتحرک تر هستند ، به این معنی که آنها در تست های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا MRI تداخل ندارند.

از طرف دیگر ، فولاد ضد زنگ ماده ای قوی تر و سفت تر است که همچنین زیست سازگار و در برابر خوردگی مقاوم است. چندین دهه است که در ایمپلنت های ارتوپدی مورد استفاده قرار می گیرد و یک ماده آزمایش شده و واقعی است. صفحات استیل ضد زنگ نسبت به صفحات تیتانیوم ارزان تر هستند که می تواند برای برخی از بیماران مورد توجه قرار گیرد.

چرا صفحات تیتانیوم در جراحی استفاده می شود؟

صفحات تیتانیوم اغلب به دلیل خاصیت منحصر به فرد آنها که آنها را به یک ماده ایده آل برای کاشت پزشکی تبدیل می کند ، در جراحی استفاده می شود. برخی از مزایای استفاده از صفحات تیتانیوم در جراحی شامل موارد زیر است:

1. زیست سازگاری: تیتانیوم بسیار سازگار با زیست سازگار است ، به این معنی که بعید است باعث ایجاد یک واکنش آلرژیک شود یا توسط سیستم ایمنی بدن رد شود. این امر آن را به یک ماده ایمن و قابل اعتماد برای استفاده در کاشت پزشکی تبدیل می کند.

2. قدرت و دوام: تیتانیوم یکی از قوی ترین و بادوام ترین فلزات است که آن را به یک ماده ایده آل برای ایمپلنت هایی تبدیل می کند که نیاز به مقاومت در برابر تنش ها و فشارهای استفاده روزمره دارند.

3. مقاومت در برابر خوردگی: تیتانیوم در برابر خوردگی بسیار مقاوم است و کمتر احتمال دارد که با مایعات بدن یا سایر مواد موجود در بدن واکنش نشان دهد. این امر به جلوگیری از خوردگی یا تحقیر کاشت در طول زمان کمک می کند.

4. RadiOpacity: تیتانیوم بسیار رادیوپا است ، به این معنی که می توان آن را به راحتی در اشعه ایکس و سایر تست های تصویربرداری مشاهده کرد. این امر باعث می شود که پزشکان نظارت بر کاشت و اطمینان از عملکرد صحیح آن را آسان تر کنند.